Scholen

Terwijl de drums hen vooruit stuwen, voeren de acrobaten indrukwekkende trucs uit. Ze illustreren dat circustechnieken soms extreme, zelfs gewelddadige fysieke handelingen vereisen. 

Samen met jou zoekt Camille Paycha naar de intimiteit die in deze technische bewegingen schuilt. Want de acrobaten houden niet alleen elkaars hand vast… ze reiken ook naar de jouwe. Gaandeweg transformeert de verticale luchtdiscipline in een collectieve, horizontale beleving. 

Ook de titel van de voorstelling knipoogt naar de dunne grens tussen geweld en intimiteit. Volgens de theorie ‘6 degrees of separation’ ben je maximaal zes handdrukken verwijderd van elke andere persoon in de wereld. 60 graden is ongeveer de hoek die de circusacrobaten gebruiken wanneer ze iemand van de grond tillen, terwijl ze zich met hun andere hand vasthouden aan de aerial strap. 

Tijdens iRRooTTaa krijgen Willem en Sophie af te rekenen met een massa witte keramische balletjes. Die zijn verre van perfect: de balletjes zien er net niet helemaal rond uit, ze zijn allemaal ongelijk en het zijn er ook veel te veel.  

De balletjes lijken niet helemaal grijpbaar… en ze zijn ook totaal onbegrijpbaar. Ze rollen drummend in het rond, springen alle kanten uit, bruisen plots op in een mond, plakken ineens vast aan het plafond en vliegen letterlijk rond je schenen. 

Daarmee nodigt iRRooTTaa je uit om niet alle ballen constant in de lucht te houden. De voorstelling brengt een ode aan de ‘drop’. Want soms zorgt iets laten vallen net voor nieuwe mogelijkheden. 

Falen is dus toegestaan. De regels veranderen ook. Want als we af en toe iets door onze vingers laten glippen, wordt het spelen van het leven misschien wel véél leuker.

Luisteren: we kunnen het allemaal. Maar doen we dat vandaag nog wel bewust? Florestita laat je stilstaan bij klanken die normaal aan je voorbijgaan.

Hans Beckers en zijn medemuzikanten Berlinde Deman, Indrė Jurgelevičiūtė en Nathan Daems voeren je terug naar het ontstaan van de muziek. Zo bespelen ze enkele natuurlijke materialen die als eerste klankmakers dienden. Elk onderdeel van deze unieke klankceremonie scherpt je zintuigen aan, maakt je bewuster en verbindt je met jezelf en met de rest van het publiek.  

Daarbij vraagt Florestita zich af hoe we stilte ervaren. Hoe mens, natuur en technologie zich tot elkaar verhouden. En hoe we ons kunnen connecteren met onze omgeving door beter te luisteren. 

Oostendenaar Dries Vanhegen kruipt in de huid van James Ensor. Op de live gespeelde muziek van Serge Feys doolt hij door het theater, op zoek naar zijn maker. Hij spreekt wartaal en wil weten wie hij is. Behoort hij tot de oude adel, tot de vegane glorie? Is hij überhaupt wel iemand? 

Ensor is zot reconstrueert het verhaal van een onstuimige kunstenaar. Iemand die door niemand wordt begrepen. En die ondanks alles zijn eigen weg blijft volgen. Iemand die eindigt als baron, als trofee. En die zich schuilhoudt achter een masker, als een getormenteerde man die zichzelf niet begrijpt.

In een dichtbegroeid, mysterieus bos stuiven twee herten weg voor een jager. Hun ogen flitsen alle kanten op, in ijltempo wikken en wegen ze hun opties. In een bruin café stopt de zangeres van een onafscheidelijk showduo na veertig jaar met zingen. Ze staart in de verte en ziet plots een nieuwe mogelijkheid.

Zowel de herten als de zangeres staan voor een levensbepalende keuze. Hun werelden vallen uiteen, versmelten en vermengen. En uit het gruis en de brokstukken ontstaan de bouwstenen van iets nieuws, iets onbekends. Zo speelt Oh Deer! met vragen als: hoe gaan we ermee om als onze wereld instort of als we vastlopen in een crisis? Hoe raken we niet verlamd door angst voor het onbekende? Hoe blijven we moedig nieuwe verhalen verzinnen en nieuwe openingen zien? En zullen we altijd blijven verlangen naar iets nieuws?

Verschillende zachte, knuffelbare, kleurrijke figuren bewegen over het podium. Het ganse publiek, jong en oud, breit mee aan het verhaal. Want wie dacht stilletjes op z’n stoel te blijven zitten, is hier aan het verkeerde adres.

Raak de wollige objecten en personages dus zeker even aan. Zo voel je hoe de roze draad van Collectief Elan(d) verschillende generaties in beweging brengt, met elkaar verbindt en uiteindelijk zelfs aan mekaar knoopt. 

Duizenden vuurvliegjes in de bomen gaan tezamen aan en uit. Twee mensen, ver van elkaar, maken op hetzelfde moment exact hetzelfde mee. Synchroniciteit bezorgt ons soms een magisch gevoel. 
 
Het woord ‘toeval’ heeft dan ook ontelbare betekenissen. Die heffen elkaar soms op, tot er enkel leegte overblijft. Kurt Demey en Joris Vanvinckenroye dagen het toeval uit. Je komt terecht in een cross-over van theater, muziek en mentalisme. Daar stapelen de toevalligheden zich op en leiden ze tot een magische ervaring. Toch houden de toeschouwers de touwtjes in handen terwijl ze in een carrousel van onmogelijk toeval terechtkomen. 
 
Ondertussen staat het hoofdpersonage voor een dilemma: laat hij het toeval gewoon geschieden … of blijft hij de situatie onvermijdelijk manipuleren? 

Talloze economische principes domineren onze wereld. Daardoor maken we alles zo goedkoop en efficiënt mogelijk. Als antwoord daarop ontsloeg Ugo Dehaes ál zijn dansers… Die wil hij vervangen door robots. In zijn kelder onderzoekt hij hoe hij die robots zelf kan kweken en trainen. Zijn robots worden geboren uit gekke cocons. Daarna kruipen ze over tafel als vreemde rupsen. Sommigen krijgen haar, anderen trippelen rond als kleine hondjes.  

Via artificiële intelligentie laat Ugo Dehaes zijn robots een dansvoorstelling bedenken. Daardoor valt ook zijn job als choreograaf weg. Zo probeert Simple Machines de mens uit het creatieproces te filteren. En zo werpt het misschien wel een blik op de toekomst…  

Na afloop mag het publiek de robots zelf nieuwe woorden en bewegingen aanleren in de Installatie Arena, die deel uitmaakt van het decor van Simple Machines.

De tijd vliegt. Hij heelt alle wonden. En brengt raad. Maar klopt dat wel? Kan tijd vliegen? En waar vliegt 'ie dan naartoe? Kan tijd mijn wonden helen? Dus is tijd dan ook een dokter? Dat komt goed van pas! Wat als de tijd op is? Kan die terug aangevuld worden of is het dan écht gedaan? Wat als je De Tijd zou tegenkomen? Wat zou je dan vragen?

Kind heeft veel vragen en geen enkele volwassene heeft antwoorden. Wanneer Kind zich opsluit komt 'ie Tijd tegen en raken de twee in gesprek. Het is geen gemakkelijk gesprek… want het gaat over het leven. Maar als je de tijd neemt, kom je samen tot oplossingen. Of niet, want niet alles kan gefikst worden. 

Is liegen niet gewoon je fantasie die opborrelt? Is het geen machine tegen saaiheid? Een manier om niet langer verdrietig of bang te zijn? Kortom: is liegen geen… superkracht? 
  
Begeleid door livemuziek ontdekken drie jonge spelers wat liegen is. Wat je er allemaal mee kan doen. En hoe je er ook in kan verdwalen. In de zaal staat een groot springkasteel. Dat groeit bij elke leugen die wordt verteld… tot het kasteel plots uiteenspat. 

LIEGEN is een spannend, grappig verhaal. Een ode aan de fantasie. Een voorstelling die als een kleine achtbaan door je buik roetsjt.

Deze woordeloze voorstelling neemt je mee op een dromerige trip die je zelf mag invullen. Met slijm en een rietje. Of net niet. 

Het decor kraakt en schuurt over de scène. Met touwen en katrollen tovert het de ene na de andere plek tevoorschijn. Ben ik hier al geweest? Is het een donker kasteel? Is het een lange gang? Een lege danszaal waarvan de deur net openzwaait? Het hol van de vos? Een kleine tuin? Een groene ijskamer vol sneeuw? Of is het slijm? Het lijkt wel of alle levende wezens van het toneel verdwenen zijn… of toch niet? 

Na de break-up met haar lief ontdekt Lulu een zwart gat op de plek waar haar maag vroeger zat. Het is amper zo groot als een tennisbal, maar het zuigt alles op. Álles. Zelfs de herinneringen aan haar grijze hamster Crispy en de lessen van haar Spaanse leerkracht Nederlands zijn verdwenen.

Toch moet ze nog steeds opstaan. Ontbijten met haar slaperige alienvader. Getuige zijn van de dagelijkse horrorshow die haar ‘school’ moet voorstellen. Alles gaat gewoon door, terwijl Lulu niets liever wil dan de tijd terugspoelen.

INFINITY FOREVER probeert vat te krijgen op het moment waarop woorden tekortschieten. Op een – om het met een veel te groot gevoel te beschrijven – gebroken hart.