Mijn Lieve Lijf

Oncoloog, hoogleraar palliatieve geneeskunde en filmliefhebber Wim Distelmans staat met z’n nuchtere voeten in de samenleving. Noem hem gerust een mooie, milde mens met een stel zorgzame handen aan zijn lijf. Iemand boordevol aanstekelijke verbeelding en verwondering. 

Zijn optimistische kwaadheid ligt aan de basis van de menselijke palliatieve zorg en de euthanasiewetgeving in ons land. Want een menswaardig levenseinde mag volgens Distelmans geen privilege zijn. 

Tijdens Mijn Lieve Lijf buigt Lieve Blancquaert zich over de krassen op je ziel en de littekens op je lijf. Ze heeft het over milder oordelen over je eigen lichaam en dat van anderen. Over botsen op de beperkingen van je lijf en het omarmen ervan. Over thuiskomen in een lichaam dat veroudert, schuurt, je soms in de steek laat en soms weer herstelt.