‘In Oostende komen we tot onszelf’ Mohsin Abbas en Camille Paycha

Stand-upcomedian Mohsin Abbas (°1988) en circusartieste Camille Paycha (°1992) verloren hun hart aan de scène én aan Oostende. Dit najaar tonen ze er nieuw werk. Hun doel? U doen schateren én sporten.

‘Is er een kledingvoorschrift?’, vraagt Abbas per mail, enige dagen voorafgaand aan de fotosessie. ‘Draag waar je je goed in voelt!’, antwoordt fotograaf Eric de Mildt. En zo komt het dat op een zonnige voorjaarsdag in Oostende Camille Paycha in haar diepblauwe pluchen trui poseert naast Mohsin Abbas die gekleed gaat in stijlvolle stadskledij. De kleren maken de man, en de vrouw. Dat geldt ook voor dit olijke duo. Ze wonen beide in Oostende maar hun leefwerelden kruisten elkaar nog niet. Tot nu.

Zouden de zevenjarige Mohsin en Camille verbaasd zijn als ze jullie hier zien zitten?

Camille Paycha: Neen. Ik was als kind gepassioneerd door de radio en wou radiojournalist worden. Ik was in veel geïnteresseerd. Mijn mama nam me vaak mee naar het theater, dans, film, musea. Als puber – ik was twaalf of dertien jaar – had ik een eigen webradio. We filosofeerden over alles.

Mohsin Abbas: Amai!

Paycha: Radio Cactus heette de zender. Ik had veel cactussen. (lacht)

Abbas: Die naam had kunnen betekenen dat jullie kritische radio brachten. Radio Cactus, de pijnlijke waarheid! (hilariteit)

Paycha: Naast de obsessie voor radio turnde ik. Intensief. Van mijn vijf jaar tot mijn vijftiende. Maar ik ben geen competitiebeest. Een vriend deed circus en nodigde me uit. Ik ging mee en ben er nooit meer weggegaan. En hoe was jij als zevenjarige, Mohsin?

Abbas: De zevenjarige Mohsin werd ondergedompeld in de Bollywoodcultuur. Thuis keken we elke avond naar een Bollywoodfilm. Dat zijn films met wat actualiteit, drama, romantiek, muziek, liedjes plus een happy end. Alles erop en eraan! Dé Bollywoodfilm der Bollywoodfilms is Kabhi Khushi Kabhie Gham (2001). Dat is een feel-good familiefilm van drie uur. Ik danste altijd mee op de liedjes of als de personages dansten. Tot mijn tantes zeiden: ‘Mohsin, zet u neer!’ Maar ze zeiden ook: ‘Die jongen kan niet stilzitten, misschien moet hij daar iets mee doen, later?’ Als zevenjarige gingen er veel werelden voor me open. Ik ging net naar de lagere school en ontdekte dat het daar anders was dan thuis.

Zit er een snuifje Bollywood in jouw debuutshow ‘Moh?!’?

Abbas: Jazeker! Bollywood is deel van mijn identiteit. En in Moh?! vertel ik mijn levensverhaal. Dat is trouwens geen ‘clash tussen culturen’. In mijn leven vloeien de Vlaamse en de Pakistaanse cultuur vlotjes in elkaar. Ik ben getrouwd met een Belgische vrouw. Ik vier zowel het Suikerfeest als Kerstmis. Ik vier alle feesten, alle triestige dingen heb ik weggelaten. (grijnst)

Waarom zit hier geen musicalacteur?

Abbas: Mijn oudere broer liet me eens een show van Eddy Murphy zien. Wow! Ik was zo  gefascineerd door hoe een persoon die met enkel één microfoon een publiek kon entertainen en doen lachen. Dat wilde ik ook proberen! In de vriendengroep en bij de voetbal ben ik altijd degene die de grapjes maakt. In 2012 waagde ik me een eerste keer aan Humo’s Comedy Cup. Ik ging toen serieus op mijn bek. Maar ik bleef schaven aan mijn moppen. Wat later dat jaar speelde ik ook het voorprogramma van William Boeva in Oudenburg. Dat ging zeer goed! Ik was 24 jaar. Mijn studietraject was nogal brokkelig. Maar ik haalde mijn diploma Communicatiewetenschappen. Dat moest van mezelf. Eerst wilde ik zorgen voor stabiliteit in mijn leven en dan pas wilde ik investeren in comedy. In 2017 won ik de publieksprijs van de Commeere Comedy Cup in Brugge. Sindsdien ben ik niet meer gestopt met optreden.

Camille, door jouw oeuvre loopt ‘pijn’ als rode draad…

Paycha: Ik denk veel na over pijn. De pijn die ik ervaar aan de straps - riemen met lussen waar je polsen in passen – noem ik de pijnloze pijn. Je gewicht hangt aan je polsen. Maar het brein en het lichaam passen zich aan. Mijn polsen zijn gehard en eeltig. Net als mijn brein. Ik voel niet meer dat het pijnlijk is. Het is een ambacht. Ik begon eerst met partneracrobatie. Maar ik vond het moeilijk om afhankelijk te zijn van een partner. Ik was degene die vloog. Je moet zo licht mogelijk zijn… Daardoor kampte ik enkele jaren met een eetstoornis. Door die ziekte besefte ik hoe sterk ik ben. Ik speelde toen al met straps. Ik vind dat heel leuk. Je lichaam doet van alles zonder dat je hoeft na te denken. Dat is een magisch, ongelooflijk gevoel.

Abbas: (knikt) Ik herken dat. Ik noem dat autopiloot. Er is geen ruimte meer om te denken, niet bij jou, niet bij het publiek. Je zit samen in de zone. Zalig!

Hoe ontstaat een werk?

Paycha: Alles begint met het schrijven van theoretische teksten. Ik gebruik circus als lens om naar de wereld te kijken. De voorstelling is het resultaat van al het reflecteren. In mijn voorstelling The Hangman Radioshow zoomden we vanuit vogelperspectief in op de mens. Nu focus ik op geweld. Geweld is inherent aan de wereld en aan het circus. Maar wij – artiesten en publiek – doen alsof het er niet is.

Abbas: Er gaat hier een wereld voor me open! Ik dacht dat circus alleen maar vrolijk was…

Paycha: (lacht) In mijn vorige voorstelling Ice Skates And Other Cruelties toonde ik een fictieve wereld die er gewelddadig uitziet maar het niet is. En in 60 degrees of separation – première in De Grote Post! – doe ik het omgekeerde. Het ziet er leuk uit. De mensen zitten bij de artiesten, maar zijn mee verantwoordelijk. Als de mensen niet helpen, lukt de voorstelling niet. We bouwen nu met intieme try-outs toe naar de première.

Bij jou ontstaat alles in Ibiza, Mohsin?

Abbas: (grijnst) Je verwijst naar een filmpje op mijn Facebookpagina? Dat was een filmpje van mijn vrijgezellenfeest in Ibiza! Dat was een mopje! Da’s dus comedy, hé?  Vroeger schreef ik alles uit. Nu schrijf ik steekwoorden neer. Tijdens de try-outs test ik uit welke stukken goed gaan. Intussen legde ik alle stukken naast elkaar en bedacht welk verhaal ik wil vertellen. Ik kan proberen om mensen 1u15 te doen huilen van het lachen. Maar ik wil hen ook doen stilstaan bij mijn verhaal. Weet je, een stand-upcomedian met roots in een andere cultuur krijgt niet zo vaak een podium. Nu ik dat podium krijg, wil ik het goed gebruiken.

Wat is de ultieme droom?

Paycha: In Oostende blijven wonen – dicht en ver genoeg van alles. En ik wil het beeld van de perfecte circusartiest die alles geweldig kan, doorprikken. Ik ben die perfectionistische kijk op de wereld en de mens moe. Virtuositeit staat niet centraal in het circus. Circus wil iedereen samenbrengen. Circus ontstaat dankzij elkaar.

Abbas: Net als comedy. Humor verbindt. Ik wil iets terugdoen voor mijn thuis – Oostende, hier kom ik elke dag tot mezelf. Ik was altijd al geëngageerd, zat even in de politiek. Maar het podium is de plek vanwaar ik de maatschappij kan verbeteren. Ik wil de zaal een goeie tijd geven. En mijn ultieme droom? In een vol Kursaal spelen! (lacht)

Na het interview moeten ze elk een andere kant uit. Maar ze nemen afscheid met een belofte, en twinkelogen. ‘Veel succes. Ik kom kijken als je hier speelt!’

Mohsin Abbas speelt zijn debuutshow Moh?! tijdens Residentenfestival KIEM op 11 oktober. 60 degrees of separation van Camille Paycha kan je ook kijken tijdens Residentenfestival KIEM op 4 oktober.