Het VUURWERK-gerecht van Sky Selleslagh

Vissoep voor Bene

brunoise van groentjes: wortel, prei, ui... naargelang het seizoen
visbouillon
saffraan
lepel tomatenpuree
4 laurierblaadjes
dagverse vis naar keuze: wijting, zeebaars, rode poon, kabeljauw ...

Sky Selleslagh (30) groeide op aan de kust en woonde vier jaar in Oostende maar verhuisde afgelopen jaar naar het idyllische Brugge samen met haar vriend en baby Ravi (6 mnd). Ze volgde een koksopleiding en werkt er nu in een Italiaans restaurant.

Het is bijna een sepia plaatje uit een boek. Sky, met haar baby op de arm, die me opwacht op de stoep van een typisch Brugs rijhuisje in een klein kasseistraatje op een steenworp van ’t Zand. We zetten ons samen in haar gezellige keuken tussen koffie, koekjes en kakelende baby Ravi. “Op anderhalf jaar tijd heb ik mijn leven totaal omgegooid. Ik werd zwanger, verhuisde naar een nieuwe stad en startte een nieuwe baan. Die ommezwaai was nodig want ik was mijzelf aan het verliezen,” vertelt ze openhartig.

“Ik heb mijn derde middelbaar niet uitgedaan. Tja, hoe komt dat? Ik had het feesten ontdekt en heb daar veel te lang een prioriteit van gemaakt. We moeten daar niet onnozel over doen, ik had het gewoon verkakt. Ik heb lange tijd in de verkoop gewerkt maar dat was allerminst mijn droomjob. Via het tweedekansonderwijs heb ik tien jaar na dato uiteindelijk mijn middelbaar diploma gehaald en ben ik via de VDAB voor kok gaan studeren. Ik was altijd al geïnteresseerd in koken. Toen ze bij het wijkfestival Quartiers d’O vrijwilligers zochten voor de kookploeg spoorde Jozefien, de toenmalige publiekswerker van De Grote Post, mij aan: ‘Sky, dat is echt iets voor jou. Je wil graag leren koken, je bent sociaal en je gaat veel nieuwe mensen leren kennen…’ En ze had gelijk!”

“Vooral met chef Bene (Benedikt Van Gorp) had ik op Quartiers d’O meteen een klik. Het was hij die ook zei: ‘Sky, ga terug naar school en haal je koksdiploma, je kunt dit!’ Mijn ouders en vriend hadden dat ook al meermaals gezegd, maar je neemt raad soms maar voor waar van iemand die wat verder van je staat. Als mijn vriend zegt: 'Je staat goed met dat kleedje,’ dan ga ik dat niet geloven, maar als iemand die je niet goed kent hetzelfde zegt, dan hecht je daar toch meer belang aan.” Bene is inmiddels geen vreemde meer maar ze zijn vrienden voor het leven geworden. Afgelopen december tijdens De Langste tafel (een solidair feestmaal tijdens het VUURWERK festival van De Grote Post) hebben ze samen op het nieuwe jaar getoast. “Het is dan ook aan hem dat ik dit gerecht wil opdragen omdat hij mee ervoor gezorgd heeft dat ik mijn leven een nieuwe wending heb gegeven.”

Garnalen als ontbijt

“Ik maak voor Bene vissoep. Dat heb ik geleerd op stage en ik was verrast hoe simpel en lekker dat is. Het is een eenvoudige groentesoep met saffraan en tomatenpuree en vooral de lekkerste verse vis die je op dat moment kan vinden: wijting, zalm, kabeljauw… Ik ben opgegroeid in een warm pleeggezin in De Haan van mijn derde tot mijn zeventiende jaar. Daarna heb ik even bij mijn toenmalige vriend in Maria-Aalter gewoond maar toen die relatie op de klippen liep, ben ik verhuisd naar Oostende. De lokroep van de zee was toch te groot.”

“Ik ben een kind van de zee, ik zou opstaan en garnalen eten als ontbijt. Elke dag de zee zien, of gewoon ruiken dat ze er is… onbewust voel je je toch dichter bij de natuur. Ik struin ook graag de viskraampjes af op de promenade… ook al is veel wat dat daar verkocht wordt, geïmporteerd. Het valt me ook op hoe het aanbod veranderd is in vergelijking met toen ik kind was. Iets dat ik zo graag eet, tongetjes, zijn schaars geworden. Dat is inmiddels rijkemanseten dat ik met mijn loontje niet meer kan betalen.”

“Door deel uit te maken van de diverse kookploeg van Quartiers d’O heb ik enorm veel van andere culturen geleerd. Wereldkeuken is echt mijn ding geworden. Ik heb stage gelopen bij een Frans-Thais restaurant en werk nu in een Italiaans restaurant. Maar ook Afghaans en vooral Ethiopisch eten vind ik heerlijk. Zo heb ik op Quartiers d’O een heerlijk Eritrees gekruid desempannenkoekje leren maken. De tijd en zorg dat ze daaraan besteden, de liefde voor de ingrediënten en de traditie die doorklinkt. Het is misschien een cliché, maar als voedsel vanzelfsprekend aanwezig is, dan apprecieer je dat veel minder. We staan hier soms te weinig stil bij wat dat doet, samen eten. Welke band dat dat schept. Samen eten, dat is aandacht geven aan jezelf en de andere.”

Buikspek en ontzwangeren

‘Naast ons woont een Nepalese familie, de heerlijke geuren komen geregeld ons gedeeld koertje tegemoet gewaaid… lang gegaard spek, gefrituurd brood. Toen ik zwanger was kwamen ze regelmatig dumplings brengen, om goed sterk te staan,” lacht Sky. “Ik ben zelf geen zoetekauw maar tijdens mijn zwangerschap heb ik heel veel ijskreem gegeten, vanille met slagroom en aardbeien. Soms was ik ‘s nachts zelfs pannenkoeken en cake aan het bakken. Gewoon voor de gezelligheid, het zal de nestdrang geweest zijn, zeker? De kilo’s hangen er nog altijd aan maar ik laat het niet aan mijn hart komen. Ze zeggen: negen maand zwanger zijn en negen maand tijd om te ontzwangeren.”

De liefde gaat door de maag. Dat bleek ook bij de eerste date met haar vriend en inmiddels de papa van Ravi. “Ik ben vier jaar met mijn vriend samen. Hij is bij een ongeluk een been verloren en heeft nu een prothese. Dat kan raar klinken maar ik ben verliefd geworden op zijn mankement. Ik zeg hem dat ook, dat dit hem voor mij nog specialer maakt. Door mijn ex-vriend was ik jaren vegetarisch maar toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, was ik hem dat vergeten te zeggen dus zette hij me bij onze eerste date stoofvlees met appelmoes voor en ik was meteen verkocht,” lacht Sky.

Nieuwe kansen

Ravi slaat instemmend naar het kopje voor haar aan de tafel. Sky vernoemde hem naar de befaamde sitarspeler Ravi Shankar maar ook naar de Indiase zonnegod. “Ravi is geboren in augustus én de zon in mijn leven,” zegt Sky en ze kriebelt hem onder de kin. De rust die ze heeft gevonden, zit in haar glimlach vervat. “Soms kan ik hier op een bankje buiten zitten kijken naar die twaalfde-eeuwse gebouwen en beeld ik me in hoe het in die tijd zou geweest zijn.” Maar haar ogen richten zich ook op de toekomst. “Ik zou ooit graag zelf een restaurant hebben. Ik moet nog veel ervaring opdoen maar misschien ooit over tien jaar misschien. Gewoon een gezellig, iedereen welkom restaurant met een gevarieerde wereldkeuken en elke maand een cultuur in de kijker met specifieke gerechten, een andere aankleding, een concertje misschien.”

“Ik ben zo dankbaar dat er iets als tweedekansonderwijs bestaat. Ook al maak je slechte keuzes in je leven, het is belangrijk dat iemand in je gelooft dat het ook anders kan.” Op de radio speelt ‘Hopeloos’ van Will Tura. Sky lacht, zet de radio wat luider. “Tijdens onze VDAB-opleiding lieten ze dit liedje vaak spelen om ons wat grappend te pesten maar vooral te motiveren. Omdat het leven nooit hopeloos is. Het is nooit te laat om het tij te keren. Ook als je niet meer aan de zee woont.”

Elke maand verschijnt een nieuw portret en recept in aanloop naar VUURWERK 2024. Je vindt de interpretatie van dit recept als maandsuggestie op de kaart van CultuurCafé.

interview Liv Laveyne