Alle wegen leiden naar Rome, maar Brussel is toch ook een groot kruispunt. Mensen uit alle hoeken van de wereld vinden er elkaar, bijvoorbeeld in de band Phoenician Drive. Mediterrane kleuren mengen zich met tinten uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika en ketsen af op glanzende Atomiumbollen van de westerse pop. Meet Valerian Meunier, een Franstalige Brusselaar. Hij is gitarist en lead-zanger van de band die op vrijdag 6 oktober op KIEM staat, in double bill met de spicy mengelmoes van M.Chuzi. 

Interview Ronald Verhaegen

Valerian “Dat we als band zijn samengekomen hebben we te danken aan Diego Moscoso, onze percussionist uit Chili. Hij woonde, net als wij allen, in Brussel en kende ieder van ons afzonderlijk. Diego speelde in de eerste helft van de jaren tien bij een fanfare-orkest en wilde muzikaal opschuiven richting rock. Zijn droom was om oost en west samen te brengen. Een fusion band. Naar het voorbeeld van onder meer The Orient Express eind jaren zestig, een band met een Fransman, een Belg en een Iraniër die oosterse ritmes verbond met westerse muziek. Ook de Turk Erkin Koray en de Duitse krautrock van Neu! en Can waren inspiratiebronnen.”

“Phoenician Drive is geen band van geschoolde muzikanten. Enkel Joaquin (Garcia Bermudes - gitaar en saz, red.) had een officiële opleiding als flamenco-gitarist. De anderen, waaronder ik, zijn autodidacten.”

Hoe maken jullie muziek? Is het een groepsgebeuren of vertrekken jullie van het idee van iemand die initiatief neemt?

Valerian “Beide zijn mogelijk. Maar vaak is het zo dat Gaspard (Vanardois - oed en gitaar, red.) of Joaquin met een idee komen. Dan gaan we daar als groep mee aan de slag. We ontleden het idee, breken het in verschillende stukken en beginnen daar dan mee te spelen. Heel vloeibaar. We zijn wel geen jamming band die eindeloos improviseert. We trachten om heel gestructureerd te werk te gaan.”

Skyline van een stad

Het band-gevoel lijkt heel belangrijk. Ik zag jullie twee jaar geleden in KAAP in Oostende waar jullie in een cirkel in het midden van de zaal zaten, met het publiek eromheen.

Valerian “Klopt. Dat was onze semi-akoestische set-up. Ontstaan tijdens de covid-periode. Omdat we geen grote concerten konden spelen, zochten we naar een formule om toch met onze muziek naar buiten te komen. Naakter. In lijn ook met een traditionele manier van muziek maken. Als we tegenover elkaar zitten in een cirkel zorgt dat voor een bepaalde flow van energie. Die heeft ook een grote impact op het publiek. Er gebeurt altijd iets. Heel interessant. Maar nu we opnieuw volledig elektrisch kunnen spelen voor meer mensen, zijn we overgeschakeld naar de klassieke setting, met de band op het podium. Zo zullen we ook op KIEM spelen.”

Als je de muziek van Phoenician Drive zou omschrijven met een landschap, hoe zou dat er dan uitzien?

Valerian (denkt na) "Één landschap? Mag het ook een samengesteld iets zijn? In mijn hoofd zit een beeld van een skyline van een stad - met verschillende types gebouwen: een oude moskee, een flatgebouw, een groot plein - en op de achtergrond bergen met tussenin ook een meer of een zee. Water is belangrijk. Historisch gezien zorgt water voor beweging, voor contact. De oude handelsroutes liepen langs het water. We houden van de natuur, maar die staat dus meer op de achtergrond. Snelwegen, benzinestations en voorsteden zijn onze wereld.”

Jullie nieuwe EP Glow voelt meer poppy aan. Er zijn minder fuzz-gitaren te horen in vergelijking met eerdere releases.

Valerian “Juist. We wilden het deze keer een beetje anders doen. Na zeven of acht jaren van samen spelen leek het ons goed om te focussen op de essentie van de songs. Met minder halve tonen en meer majeure toonladders en vocals. De songs zijn minder donker en, inderdaad, meer poppy. Maar ook meer Afrikaans, meer dancy. Onze geluidsingenieur was mee de aanstoker van die switch. Hij vond het goed passen bij ons.”

Jullie maakten in 2018 muziek voor TrapTown, een voorstelling van Wim Vandekeybus/Ultima Vez. Samen met Trixie Whitley. Fijne ervaring en voor herhaling vatbaar?

Valerian “Heerlijke ervaring. Toen Wim Vandekeybus ons contacteerde, dachten we dat we ons moesten voorbereiden voor lange sessies met conceptualisering van de ruimte die onze muziek kon innemen. Niets daarvan. Het gebeurde allemaal heel snel. We improviseerden bij specifieke delen van de voorstelling, kwamen met een idee en namen het op in de studio. Klaar. Een beetje jammer dat we er niet live konden bij zijn tijdens de voorstellingen. Wim had daar geen budget meer voor, helaas. Op dit moment hebben we geen plannen voor meer van zulke uitstapjes, maar we staan er zeker voor open.”